Zagubienie

Gdzie jest wszystko to co było? Gdzie to się schowało, gdzie to się ukryło?
Gdzie rozmowy godzinami? Gdzie ta więź między duszami?
Gdzie jest to porozumienie, szept bez słów i zrozumienie...?

***

Patrzyłem na obrady geniuszów w, sali mrocznej, gdzie sądzą.
Słuchałem w ukryciu.
Niech się trwoży serce Twoje.
Miecz mój błyszczy rosą Imienia.

Fontanny zamarzły, ptactwo ucichło, krzyk i śpiew skamieniał - dzieci 
przytuliły się do kwiatów, na których wiszą nieruchome pszczoły.
Czarna gazela wyszła z grobowca, ku morzom, gdzie płyną góry 
lodowe.

W bramie umarłych ujrzałem niewiastę młodą i drobną, niezmiernej piękności.
Jakoby latarnie czarnych diamentów okryte jedwabiami rzęs

Świeciły jej źrenice,

Twarz i postać zdały się żywym płomieniem być.

Syciłem się czarnym szkarłatem lilij, fale złotawych mietlic kołysały się ponuro

i byłem znużony jak posąg świętego, co już stoi od lat tysięcy w starej 
świątyni, z rozwartymi oczyma na tłumy wielbiących, a bardziej 
tajemniczych, niźli Bożyszcze, dusz.

Tu karmią się u źródeł rzeki szalone i nieokiełznane, co trą głazy na 
miałki żwir - a im bliżej morza, ciche i głębokie.

Pisałem sztyletem Imię Twe na bryle kobaltu, czekając rychło mi omdleje 
ręka i runę w otchłań, z której wiatr mroźny podnosił moje włosy do góry.

Księżyc blady jak zbudzony upiór; muszki zielone wirują w napowietrznych 
jeziorach - serce moje było ciche, lecz niemocne.

On duszę miał jasną

I lekką jak obłok źrenicę.

I począłem się zsuwać jakby z murów piekielnego grodu.

Gromnice gwiazd rozetlą się nade mną śniącym, dusza ma jak tchnienie

kwiatu tuli się do twoich ran, o Góro,

z nizin umarłego stepu. 

Wątek muzyczny na dziś: 

1) http://www.youtube.com/watch?v=XlT5GT7z6X4

Niezwykłą cechą przyjaźni jest to, 

że można nią obdarować zupełnie obcych ludzi.

Że może się ona okazać

silniejsza od więzów krwi.